Νέα Ιστοσελίδα

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μου http://www.xaliakopoulos.gr/

Αγαπώ τη δυσλεξια σου

Εκδόσεις Αιγέας 2010.
.
Αρώματα από μνήμες και στη μέση το Αιγαίο.
Αγάπες, Έρωτες, που ξοδεύτηκαν στου Χρόνου το Παζάρι.
Ο Άγγελος, η Ελβίρα, ο Μανούσος, η Αϊσέ και μία χούφτα όνειρα βαπτισμένα στους αφρούς των κυμάτων.
Αθήνα, Χίος, Τσεσμές, ένα τσιγάρο δρόμος η ζωή και οι καρδιές... δυο δάκρυα και κάτι.
Τις νύχτες ο θαλασσινός αγέρας φέρνει φω­νές, λόγια πρωτάκουστα, και μουσικές απ' τα παλιά. Κι αρχίζουν οι ψυχές να ξεπορτίζουν, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που κρύβονται στη Λήθη: «Πώς ορίζεται ο απέ­ναντι;» «Στα πόσα μίλια βγαίνουν λαθραίες οι πεθυμιές;» «Πού αρχίζουν άραγε, οι φράχτες με τα σύνορα του Πόθου;»
Είναι περίεργα τα βράδια στο Αιγαίο. Στιγμές στιγμές, μπερδεύεσαι αν σου μιλάνε προτομές ή ζωντανοί. Ακούς ψιθύρους απ' το στόμα του Κοραή, τον πόνο απ' τα χείλη του Αγγουλέ, χα­χανητά απ’ του Σουρή τις αιχμηρές διαμαρτυ­ρίες. Κι άλλοτε φθάνουν στ’ αυτιά σου οι λυγ­μοί της Αϊσέ και το φτερούγισμα των γλάρων που ονειρεύτηκαν ελεύθεροι να ζούνε...

ΠΕΘΑΝΑ.....αλλά σας βλέπω

Πέθανα....αλλά σας βλέπω
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
εκδόσεις: Kαλέντης

Στους ίσκιους που μας αρνήθηκαν....

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΟ

ΟΤΑΝ τα όνειρα καταλαγιάζουν οι αισθήσεις διαμαρτύρονται. Τότε, οι αναμνήσεις στασιάζουν και οι ανικανοποίητοι πόθοι σχηματίζουν χορευτικούς κύκλους ποδοπατώντας όρια και αντοχές.

Στα κλειστά μάτια του Αλέξανδρου Αιγινήτη το σκοτάδι μετατρέπεται σε καλειδοσκόπιο χρωματίζοντας το φευγιό του.

Είναι η ώρα που η σταματημένη του καρδιά εξαργυρώνει τους επιπλέον παλμούς που της οφείλουν τα βιώματα μις έμφοβης ζωής.Νιώθει και πάλι παίκτης στη ρουλέτα της μοίρας, ποντάροντας όμως τώρα, επιλεκτικά, μήπως και συμμαχήσει με το ανυπότακτο ε'ίδωλό του στον καθρεύτη μιας προωτόγνωρης απελευθέρωσης.

Η ρήξη του με το Θείον , το Χρόνο και τη Φθορά μετουσιώνεται στην πιο γλυκιά ορμή.Ισχυρ'η αδρεναλίνη διοαποτίζει τους διανοητικούς του θύλακες και τον υποχρεώνει να ουρλιάξει απ΄τα κατάβαθα της σιωπής του:

Zωή...δος μου το φιλί σου.Απόψε θέλω να ζήσω, έστω κι νεα λεπτό ακόμα, μονάχα μια στιγμή, να λυτρωθώ στο εμβαδόν της ύπαρξης μου.
Κι εκείνη...του δροσίζει τα χείλη με μια γεύση απο χαμένες πεθυμιές.Ύστερα χάνεται αθόρυβα, αφήνοντας πίσω της αρώματα από μνήμες.

Το δάκρυ του Μουτζούρη

Το δάκρυ του Μουτζούρη
Εκδόσεις Νίκας – Ελληνική Παιδεία 2008

Ένα παραμύθι αφιερωμένο στον Αντώνη


«Ποιο φάντασμα είσαι εσύ» ρώτησα τη φωνή.
«Είμαι η ψυχή της μηχανής, που τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια δεν με επισκέφθηκε κανένας από τότε που κάναμε το ταξίδι παρέα.

Ήταν η τελευταία μου βόλτα εκείνη πάνω στις ράγες.

Μόλις φύγατε για τα σπίτια σας όλοι οι ταξιδιώτες, οι εργάτες του σταθμού με έσυραν ως εδώ και μ άφησαν να σκουριάζω στο χρόνο και τη λησμονιά. “

Μας φέρνουν καινούρια τρένα Μουτζούρη” μου είπαν και χάθηκαν για πάντα απ τη ζωή μου».

Η καρδιά του Δότη

Η καρδιά του δότη

Εκδ. ΄Αγκυρα 2006

Στους καταραμένους....

Ο πόθος γενάει το όνειρο και ο πόνος τη Ζωή.

Στις φλέβες του Αντώνη Αιθεριάδη ρέει το αίμα της Ανατολής.

Μυρίζει μπαχάρια και λεβάντα.

Θάνατο και Ζωή.

Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, μ’ ένα βλέμμα χιλίων λέξεων δανείζει την καρδιά του σ’ ένα μικρό αγόρι.«Ζήσε», του λέει…

Μόνο αυτό… «Ζήσε».

Και το ταξίδι του μικρού αγοριού αρχίζει.

Με δανεική καρδιά αναζητά το Φώς και το Σκοτάδι, τον Έρωτα και την Οργή, την Αγάπη και την Απώλεια.Ο μίτος του Παρελθόντος είναι ισχυρός.

Το Βίωμα γίνεται Γνώση και η έξοδος απ’ το Λαβύρινθο αναπόφευκτη.

Και τότε φτάνει η ώρα του τιμήματος.

Ο δότης απαιτεί να πάρει πίσω την καρδιά του.

Ο Xρόνος όμως είναι αμείλικτος. «Την οφείλει στον επόμενο», του απαντά, κι ένα λουλούδι φυτρώνει στον κήπο του πεπρωμένου.Το λουλούδι της Aγάπης…

Αποσπασμα..

Έθεσε με αργές κινήσεις την παλάμη του επάνω στην κοιλιά της. Περιεργάστηκε τον σάρκινο λόφο καμαρώνοντας για το επίτευγμα του και όταν η αφή.. ολοκλήρωσε την αποστολή της, πήρε σειρά η ακοή. Το αφτί εφάρμοσε στον αφαλό, όμοια με Ινδιάνου που αναζητά στη γη κάποιο απ΄ τα ποδοβολητά των αλόγων.

Όταν σήκωσε το κεφάλι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του, ενώ η φωνή της διάγνωσης δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση.« Χριστίνα, το παιδί είναι κορίτσι».

Εκείνη τη στιγμή, η μήτρα της μητέρας μου συσπάστηκε με ασύλληπτους ρυθμούς. Ενστικτωδώς έπιασα τους δίδυμους αδένες μου, σάρκασα τη σιγουριά του κύρη μου και με βουτιά που θα ζήλευε κολυμβητής των καταδύσεων εγκατέλειψα τη θαλπωρή του αμνιακού σάκου για μια καλύτερη ζωή. Στην προσπάθειά μου είχα αρωγούς και δυο κουτάλες, που επιμήκυναν λίγο το σχήμα του κεφαλιού μου, αλλά ποιο κελί ανοίγει δίχως τίμημα;……

Ιαχές θανάτου διαπερνούσαν τα παράθυρα, τους τοίχους, κάργες κούρνιαζαν στα κεραμίδια κι έστελναν μηνύματα να βγουν τα μαύρα ρούχα. Οι γυναίκες που τον αγάπησαν βογκούσαν. Όσοι τον είχαν πρότυπο μαράζωσαν.

Στη γειτονιά μας κανείς δεν τραγουδούσε. Τα ραδιόφωνα βγήκαν απ τις μπρίζες. ……Κάθε σκαλί που ανεβαίνει ένας άνθρωπος ή , όπως θα έλεγε ο Νίτσε, « ένας καλλιτέχνης στον πύργο της τελείωσής του», γίνεται ύστερα από σκληρή μάχη μ΄ ένα « Ντουέντε».

« Ντουέντε» σημαίνει πόνος και τίμημα, αίσθηση και γνώση, πάθος και κατάκτηση. Στο «Ντουέντε» τίποτα δεν δωρίζεται. Τα πάντα κατακτώνται. ………

Πρόστυχο Φεγγάρι

Πρόστυχο Φεγγάρι
Νουβέλα. Εκδόσεις Διάττων 2000

Στον Αντώνη Χαλιακόπουλο και το Γιάννη Σμυρνή: αυτοί ξέρουν….

Είναι τόσο όμορφο Γιώργο ν αλλάζεις παραστάσεις.

Η ζωή που αρχίζει και τελειώνει με ένα πρόγραμμα , που απλά επαναλαμβάνεται καθημερινά, δεν έχει να σου δώσει τίποτα. Πολλές φορές η μητέρα μου, μού δείχνει κάποιο ενθύμιο της γιαγιάς ή του παππού και σκέπτομαι πως κι εγώ όταν εγώ πεθάνω, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Θέλω όταν γεράσω να πω, έζησα, έζησα, έζησα!

Να ξεφυλλίζω τη σκέψη μου σαν άλμπουμ και να βλέπω παντού φωτογραφίες με όμορφες στιγμές.

Γι αυτό ζωγραφίζω, για να φτιάχνω εκείνα που δεν μπορώ ν΄ αποκτήσω».

Θεωρείο στην Κόλαση

Θεωρείο στην Κόλαση
Εκδόσεις Δωδώνη 1996

Σ ευχαριστώ θλίψη που με χάραξες

Αδυναμία


Μ΄ ένα Θεό
ζωγραφισμένο σ ένα τρούλο
κοιταχτήκαμε.
Εγώ για να προσευχηθώ
Αυτός για να μ΄ ακούσει.
Βοήθησέ με, τον ικέτεψα,
εργάζομαι σκληρά
κι από το μόχθο τον πολύ
ποτέ μου δεν ησύχασα.
Μια λέξη σου,
για μένα ας ακούσω,
μια λέξη σου, μονάχα μία λέξη.
Και…ω…το θαύμα του Θεού…
μ΄ απάντησε με φράση.
«Σώσε και μένα τέκνο μου απ΄ την ακινησία»

Επικηρυγμένη Αίσθηση

Επικηρυγμένη Αίσθηση
Ποίηση Εκδόσεις Θουκυδίδης 1994

Στα λάθη μου

Εκεί τους συναντάς

Στις γαμήλιες τελετές
δεν συναντάς ποιητές,
μόνο
τα άδεια ποτήρια τους
με τα χτικιασμένα τους πρόσωπα
ζωγραφισμένα στον πάτο
και τα αρρωστημένα τους χειρόγραφα
να ποδοπατούνται
από χορευτικούς κύκλους.
Στις χρεωκοπημένες νύχτες
εκεί τους συναντάς
άυλους, αόρατους, μεταλλαγμένους,
να διέρχονται
σαν εμβατήρια ψυχεδέλειας
την σκουριασμένη υπόσταση
ενός φωνογράφου.

Τα φώτα της Πόρσε

Τα φώτα της πόρσε
Εκδόσεις Θουκυδίδης 1993

Σ αυτούς που δεν γελάσανε ποτέ

Τα μάτια του είχανε τιναχτεί έξω από τις κόγχες.
Ξεροκατάπινε συνέχεια.
Και τα δόντια του χτυπούσανε από το τρέμουλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Μπροστά του άρχισαν να σχηματίζονται θολές φιγούρες.
Έβλεπε την κόκκινη Πόρσε με τα πετάλια και το Σπύρο στη θέση του οδηγού, να χαμογελά ειρωνικά.
Άκουγε φωνές να του τρυπούνε το τύμπανο: «Έλα γιε της πλύστρας, σπρώξε, πρόσεχε ηλίθιε! Θα μου το χαλάσεις!
Έλα, ω, ω τι ωραία που τρέχει το αμαξάκι μου!
Εμπρός, χαζέ, σπρώξε κι άλλο, είσαι ο δούλος μου!»

Aντικέρ Ιδεών

Αντικέρ Ιδεών
Εκδόσεις Ειρήνη 1991

Σε όλους εκείνους που αναζητούν την αίσθηση της χαμένης τους ελευθερίας


Έφηβοι Άνεμοι

Τους έφηβους ανέμους μη φοβάσαι.
Ταξιδιάρηδες είναι και θα φύγουν.
Κείνους τους γερασμένους
που λουφάζουν στην αυλή μας να φοβάσαι.
Πρέπει ν αποδείξουν πως αντέχουν ακόμα
να σφυρίζουν, να φυσούν, να ξεριζώνουν.
Τους έφηβους ανέμους μη φοβάσαι.
Το πέλαγο βυζαίνει τα όνειρά τους
και θα φύγουν.
Κείνους τους γερασμένους να φοβάσαι
με τη βραχνή φωνή,
που τις πένθιμες νότες τους
χαρίζουν τις νύχτες στα λιμάνια,
κρυμμένοι πίσω από τις προκυμαίες,
ονειροπόλοι εραστές
μιας μακρινής στεριάς.

Μελλοντικά παρελθόν του σήμερα

Μελλοντικά παρελθόν του σήμερα

ΠΟΙΗΣΗ... ΕΚΔΟΣΕΙΣ Τσαπέπα 1984

Ωστόσο είναι όμορφο να βλέπεις

μέσα από τα δακρυσμένα παράθυρα

της καμαράς σου την απλότητα και ξενοιασιά

ενός αφράτου λεμονιού που μεγαλώνει.