Η καρδιά του δότη
Εκδ. ΄Αγκυρα 2006
Στους καταραμένους....
Ο πόθος γενάει το όνειρο και ο πόνος τη Ζωή.
Στις φλέβες του Αντώνη Αιθεριάδη ρέει το αίμα της Ανατολής.
Μυρίζει μπαχάρια και λεβάντα.
Θάνατο και Ζωή.
Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, μ’ ένα βλέμμα χιλίων λέξεων δανείζει την καρδιά του σ’ ένα μικρό αγόρι.«Ζήσε», του λέει…
Μόνο αυτό… «Ζήσε».
Και το ταξίδι του μικρού αγοριού αρχίζει.
Με δανεική καρδιά αναζητά το Φώς και το Σκοτάδι, τον Έρωτα και την Οργή, την Αγάπη και την Απώλεια.Ο μίτος του Παρελθόντος είναι ισχυρός.
Το Βίωμα γίνεται Γνώση και η έξοδος απ’ το Λαβύρινθο αναπόφευκτη.
Και τότε φτάνει η ώρα του τιμήματος.
Ο δότης απαιτεί να πάρει πίσω την καρδιά του.
Ο Xρόνος όμως είναι αμείλικτος. «Την οφείλει στον επόμενο», του απαντά, κι ένα λουλούδι φυτρώνει στον κήπο του πεπρωμένου.Το λουλούδι της Aγάπης…
Αποσπασμα..
Έθεσε με αργές κινήσεις την παλάμη του επάνω στην κοιλιά της. Περιεργάστηκε τον σάρκινο λόφο καμαρώνοντας για το επίτευγμα του και όταν η αφή.. ολοκλήρωσε την αποστολή της, πήρε σειρά η ακοή. Το αφτί εφάρμοσε στον αφαλό, όμοια με Ινδιάνου που αναζητά στη γη κάποιο απ΄ τα ποδοβολητά των αλόγων.
Όταν σήκωσε το κεφάλι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του, ενώ η φωνή της διάγνωσης δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση.« Χριστίνα, το παιδί είναι κορίτσι».
Εκείνη τη στιγμή, η μήτρα της μητέρας μου συσπάστηκε με ασύλληπτους ρυθμούς. Ενστικτωδώς έπιασα τους δίδυμους αδένες μου, σάρκασα τη σιγουριά του κύρη μου και με βουτιά που θα ζήλευε κολυμβητής των καταδύσεων εγκατέλειψα τη θαλπωρή του αμνιακού σάκου για μια καλύτερη ζωή. Στην προσπάθειά μου είχα αρωγούς και δυο κουτάλες, που επιμήκυναν λίγο το σχήμα του κεφαλιού μου, αλλά ποιο κελί ανοίγει δίχως τίμημα;……
Ιαχές θανάτου διαπερνούσαν τα παράθυρα, τους τοίχους, κάργες κούρνιαζαν στα κεραμίδια κι έστελναν μηνύματα να βγουν τα μαύρα ρούχα. Οι γυναίκες που τον αγάπησαν βογκούσαν. Όσοι τον είχαν πρότυπο μαράζωσαν.
Στη γειτονιά μας κανείς δεν τραγουδούσε. Τα ραδιόφωνα βγήκαν απ τις μπρίζες. ……Κάθε σκαλί που ανεβαίνει ένας άνθρωπος ή , όπως θα έλεγε ο Νίτσε, « ένας καλλιτέχνης στον πύργο της τελείωσής του», γίνεται ύστερα από σκληρή μάχη μ΄ ένα « Ντουέντε».
« Ντουέντε» σημαίνει πόνος και τίμημα, αίσθηση και γνώση, πάθος και κατάκτηση. Στο «Ντουέντε» τίποτα δεν δωρίζεται. Τα πάντα κατακτώνται. ………
